خیلی ها به این معتقد هستن که وبلاگ یه صفحه شخصی هست و هر چی که دوست باشیم میتونیم تو این صفحه شخصی بنویسیم شاید این نظر درست باشه ولی نظر من این نیست به نظرم من همینطور که مسئول حرف زدن، حرکات و تمام اعمال و رفتارم هستم مسئول نوشتن و قلم خودم هم هستم. من دوست دارم مثل اکثر شما از موضوعات مختلف و ابعاد مختلف زندگیم و اعقاید و اعتقاداتم و اتفاق های روازنه ام بنویسم ولی خب الان در یه شرایط خاصی قرار دارم که میشه گفت بقیه ابعاد زندگیم را تحت شعاع قرار داده و هر وقت می خوام شروع به نوشتن کنم خود به خود قلمم میره سمت منفی نوشتن. شاید از دید خیلی از شماها این شرایط الان زندگی من هست و منم باید راجع بهش بنویسم ولی من خودم دوست ندارم نوشته های من انرژی منفی و شکست و شاید یاس و نا امیدی را به خواننده ها انتقال بده و همینطور که گفتم من خودم را مسئول نوشته ام می دونم. دوست دارم اگه نکته آموزنده ای در نوشته هام نیست، حداقل غم و غصه و انرژی منفی هم نباشه. خیلی فکر کردم و تصمیم گرفتم فعلا ننویسم. تا زمانی که حس کنم تونستم به زندگی عادی ام برگردم. که نمی دونم چقدر طول میکشه.

اصلا نمی خوام شما را ناراحت کنم امیدوارم درکم کنید شاید باورتون نشه ولی این وبلاگ یکی از معدود دلخوشی های زندگیم هست که خب مجبور شدم ازش فعلا بگذرم. من حداقل چهار، پنج تا دوست با سابقه دوستی هفده، هجده سال و کلی دوست دیگه دارم ولی باور کنید هیچکدوم نتونستن اینقدر که شما تو این مدت به من کمک کردید کمک کنن. خوشحالم که تونستم دوستای فهمیده و بی نظیری مثل شما پیدا کنم از همین الان دلم براتون تنگ شده به همتون مرتب سر میزنم. شما هم میتونین به من ایمیل بزنید در ضمن به قسمت نظراتت این پست هم همیشه سر میزنم میتونیم از این طریق هم با هم در ارتباط باشیم. مواظب خودتون باشین.

* ببخشید ولی کامنت های این پست را جواب نمیدم

برای تو

تو که کشید‌ه‌ای می‌دانی

دایره در نقطه‌ی ِ شروع

به پایان می‌رسد*

*علیرضا روشن